Kristján í bönkunum

Ég er farinn að upplifa ákveðið „dejavu“ þegar ég heyri talsmenn, eigendur banka og fjármálafyrirtækja tala um að það eina sem geti bjargað þeim sé að Ísland gangi í Evrópusambandið.  Þetta minnir mig orðið ansi mikið á rödd Kristjáns Ragnarsson þegar hann kvartaði um að gengi krónunnar væri orðið of hátt og hana þyrfti að fella.  Kristján hefur þennan sérstaka hljóm sem arftaki hans hjá LÍÚ hefur einnig tekið upp, hljóm sem er í senn ákveðinn og  biðjandi.  Sífellt að biðja um að ríkisvaldið hlutaðist til með rekstur útgerðar í landinu sem að lokum var orðin órekstrarhæf vegna þess að hún aðlagaðist þessari hjálp sem fólst í því að fella gengið að lokinni hverri vertíð.  En ástæða erfiðleikanna voru fjárfestingar sem ekki höfðu efnahagslegan grundvöll og aðgerðarleysið í að taka til í rekstrinum.

Nú eru það bankarnir sem biðja um hjálp sem er fólgin í því að við göngum í EU og tökum upp evru það sé það eina sem geti hjálpað þeim, jú og að Seðlabankinn lækki vexti strax.  En hver er raunveruleg ástæða þess að erlendir aðilar meti íslensku bankana eins og þeir séu gjaldþrota, svo vitnað sé í Jón Ásgeir; Fjárfestingar sem ekki höfðu efnahagslegan grundvöll og aðgerðarleysið í að taka til í rekstrinum.

Kannast einhver við setninguna?

Citybank ætlar að segja upp sextíuþúsund manns, hvers vegna, jú tekjur í þessum geira munu dragast saman.  Það má líkja þessu við það sem íslensk útgerð er að gera í dag, hagræða, segja upp og draga saman seglin.  Útgerðin er enda orðið vön að þurfa að reka sig sjálf, hvað gera íslensku bankarnir,,,,,     ekkert!

Þeir taka einn Kristján á þetta!!

Ps.  Vil taka það fram að ég ber mikla virðingu fyrir Kristjáni Ragnarssyni, hann var bara í vinnunni sinni.

Athugasemdir

[Haraldur Haraldsson, 16.2.2008 kl. 16:36]

Sammál þar þetta er meinið að miklu leiti/Kveðja Halli gamli